Dinsdag 27 oktober
Vandaag stond ons een rustige trekkingsdag naar Tengboche(3880m) te wachten. Opnieuw in dalende lijn dus. Gezien het korte traject van een viertal uur namen we rustig de tijd om te ontbijten en ons klaar te maken. De wandeling was opnieuw qua natuurpracht zonder meer een pareltje te noemen. Onderweg kwamen we op een bepaald moment een naar schatting vijfjarig huilend kindje tegen. Het was vermoedelijk op weg van school naar huis. Temzing ontfermde zich even over het ukje en wist te vertellen dat zijn zusje ruzie met hem had en  hem had achter gelaten. Uiteindelijk konden we het kindje troosten door het een tweetal koekjes in zijn handjes te stoppen. Het was in ieder geval voldoende om te stoppen met wenen en zijn weg huiswaarts verder te zetten. Die weg, moet je weten, was naar ons normen toch wel een gevaarlijk bergpad.... Even verder kwamen we opnieuw twee spelende kinderen tegen die aan de rand van een ravijn om het verst stenen aan het gooien waren. Helemaal opgaand in hun spel namen ze hun aanloop tot net tegen de ravijn. Om een hartstilstand van te krijgen. Ook deze kinderen leken nauwelijks 7 jaar.....De normen van hoe de kinderen hier hun jeugd doorkomen en de bescherming die ze daarbij genieten liggen hier toch duidelijk anders dan bij ons. Toch om even over na te denken waar de waarheid in deze ligt....Zoals zo vaak in het midden zeker?....
Onze gids Temzing drukte vandaag naar ons aanvoelen ook een beetje zijn wil door wat betreft onze dagindeling. Wellicht ingegeven door zijn eigen diepe Boeddhistische overtuiging was hij vol lof  over een festival dat "toevallig" vandaag plaats had in Tengboche. Er was inderdaad een "festival".. Maar dan helemaal niet zoals wij een beeld hebben van een festival.  Het festival was een voor ons langdradig optreden van dansende moniken in een Boedistisch klooster. We begrepen helemaal niets van alle rituele bewegingen, geluiden en dansen die we te zien kregen. Voor het optreden hadden we wel 1000 nepalese roepie betaald=+/- 10 Euro.  Het geheel rook toch een beetje naar commercie . Tijdens de wandeling troonde Temzing ons ook al mee naar een ander klooster dat we onderweg tegenkwamen. Wij vonden het eigenlijk een beetje van het goede te veel. Temzing ging daar helemaal in op. Hij had ons de hele trek al zo goed begeleid zodat we  dit uiteindelijk wel even voor hem konden opbrengen.
Het hotel waarin we terecht kwamen was vlak naast het klooster gelegen. Het was dit keer geen knusse eenvoudige lodge maar een heus hotel waar veel  volk in terecht kon. En veel volk was er.... Samen met het klooster was dit degelijk gebouwd hotel nagenoeg het enige wat in Tengboche  na de tweede aardbeving overeind was gebleven. Tengboche  lag dan ook heel dicht bij het epicentrum van die tweede aardbeving. Met enige schroom nam Hilde  discreet een  foto van een van de getroffen huisjes.
S’avonds trok de hemel dicht vol met mist. Hopelijk kunnen we net als alle vorige dagen opnieuw ontwaken onder een stralende zon.   Wat ons ook nu nog te wachten staat, we zullen  nooit mogen klagen over het weer dat ons te beurt is gevallen.