Donderdag 22 oktober.
Vandaag stonden we dus met de oversteek van de beruchte Chola Pass voor een van de hoogtepunten van onze trekking. Vooraf waren we hiervoor wat bevreesd maar het gaf ons moed dat er ’ s morgens vroeg ( 6u)nog andere trekkers klaarstonden om hetzelfde traject af te leggen. In het  begin verliep alles goed zodat we dachten ons voor niets ongerust te hebben gemaakt. Toen we op een bepaald moment op 5200 m een bergkam bereikten, waren we samen met andere trekkers even in de waan dat we ons doel bereikt hadden. Niets was natuurlijk minder waar. We moesten opnieuw een duik nemen in een rotsachtig gebied om daarna terug een rotswand pal omhoog op te klimmen. Onze gids wees ons waar we uiteindelijk naar toe moesten. De moed zakte ons in de schoenen... zouden we dit wel aankunnen?....Hilde was er zelfs van overtuigd dat ze vandaag zou sterven...Los van alle ratio vervolgden we ons traject. Dat deden immers ook alle andere trekkers rondom ons. Die hadden wel drie gidsen mee voor 5 personen om hen te helpen. En of dat nodig was. De klim naar de top was zo rotsachtig, zo steil...Van een pad was helemaal geen sprake meer. Op een bepaald moment moest Temzing de rugzak van Hilde overnemen (en deze aan de zijne hangen) en haar de hand reiken om haar naar boven te helpen. Ik die daar achter naar boven klauterde voelde mijn hart sneller slaan en dit zeker niet alleen van de inspanning....Vandaag heeft Temzing mijn Hilde gered en ik ben er hem dankbaar voor.  Op de top was het natuurlijk weer een fantastische ervaring qua panorama's. Dit was grandioos. Bij Hilde overheerste echter de angst voor de afdaling. Hoe zouden we hier in godsnaam beneden geraken.  Gelijk had ze. We moesten over een gletsjer  en langs wanden klauteren zoals we nog nooit voorheen deden. Ook ik heb ze op een bepaald moment genepen.  Opnieuw zorgde Temzing met volle overgave voor Hilde. Ik kon er alleen maar naar kijken want had de handen vol om voor mezelf te zorgen. Anderzijds was de oversteek van de gletsjer  opnieuw een unieke ervaring. Toch waren we allebei zeer blij goed en veilig in de lodge in Dzongla (4800m) aan te komen
We hadden even de tijd nodig om op ons positieven te komen. Tevreden dat we dit tot een goed einde brachten maar ons toch ook vragen stellen bij wat we hadden gedaan. Dit zullen we toch niet meer herhalen. Misschien ook een knipoog naar de reisorganisatie om  voorzichtig te zijn om dit op het programma te plaatsen van mensen met enkel berg"wandel"ervaring. Dit leek meer op klauteren of zelfs klimmen maar dan zonder beveiligingen. Het was heus niet alleen Hilde die moest geholpen worden. Ook de drie gidsen van de andere groep hadden de handen meer dan vol.  Blijkt ook dat er toch regelmatig ongelukken gebeuren. 
Bij deze ook ons bijzonder respect voor onze drager die helemaal in zijn eentje zonder problemen hetzelfde traject aflegde maar dan met onze bagage op zijn rug. Diep respect voor deze jongen....
We troostten ons met de gedachte dat we het zwaarste of  toch zeker het gevaarlijkste nu wel hadden gehad .
We genoten nog van de warme thee rond het kacheltje in de lodge...
Morgen wordt het alvast veel rustiger... ☺